De learnings van Susan Koenders

Susan Koenders is partner bij Foodservice Network en een van de initiatiefnemers van de Food Impactors Summit. Als programmadirecteur is zij verantwoordelijk voor de inhoudelijke programmering van het evenement. Na afloop van de Summit interviewde Food Inspiration Susan over het belang van verandering en vroeg haar wat zij zelf als learnings meeneemt vanuit haar eigen programma.

De 7 vinkjes | Joris Luyendijk

“Joris’ verhaal is voor mij een trigger voor zelfreflectie. Hij laat mij nadenken over de vraag wat het hebben van een x-aantal ‘vinkjes’ voor impact heeft gehad op de plek waar ik nu zit. Zeker, ik heb er hard voor gewerkt, maar was het allemaal eigen verdienste? Na zijn verhaal kan die conclusie alleen ‘nee’ zijn en dat doet een beetje pijn. Nu ik kinderen heb, krijgt die realisatie een extra dimensie. Waar je wieg staat, is zo bepalend voor je kansen. Ik denk dat iedereen zijn kinderen de meest rimpelloze route door het leven gunt, maar hoe definiëren we als ouders succes voor onze kinderen?”

Van links naar rechts: Joris Luyendijk, Werner Schouten en Nikki Trip. Foto's door Nathalie Brugman.

Verzet | Werner Schouten

“Werner vatte voor mij in een paar woorden de kern van de Food Impactors Summit samen. ‘We moeten impact brengen naar schaal-bedrijven en schaal naar impact-bedrijven.’ Dat is precies waarom we de gevestigde orde aan tafel brengen met jonge disruptors. Uiteindelijk zullen alle bedrijven by default waarde gaan definiëren als de optelsom van financieel, maatschappelijk, sociaal en natuurlijk kapitaal. Jonge generaties zullen dit in toenemende mate afdwingen. Wat mij raakt is dat Werner op zijn 25e al een track record heeft op het agenderen van het onrecht dat zijn en volgende generaties wordt aangedaan door het gebrek aan visie van de huidige generatie leiders. In zijn strijd om generatiegerechtigheid hield hij de zaal een spiegel voor, en zei ‘hou nou eens op met die horizon van 2030, en start eens met je plannen voor 2100, want dat is míjn horizon.’ Daar was ik wel van onder de indruk.”

Jonge pensioenbestuurders | Nikki Trip

“Nog zo’n young gun… Nikki maakt werk van iets waar bijna niemand – ik ook niet – over na wil denken: ons pensioen. Het voelt als iets voor later, maar Nikki bestrijdt dat. ‘Mensen voelen totaal geen eigenaarschap over hun pensioen, terwijl het onze duurste arbeidsvoorwaarde is. Wie fulltime in loondienst werkt, werkt één dag per week voor zijn pensioen. Hoe en waar dat geld aan besteed wordt, zou je niet onverschillig moeten laten.’ Ik voel me persoonlijk aangesproken, ook als werkgever. Ik wéét dat er 1.800 miljard euro in onze gezamenlijke pensioenpot zit, maar ik heb me nog nooit gerealiseerd hoe we door dat geld slim te investeren – fossielvrij in duurzame fondsen – nu al enorm veel maatschappelijk rendement kunnen creëren. Voor mij is dit zeker aanleiding om me hierin verder te gaan verdiepen.”

Van links naar rechts: Marianne Thieme, Prinses Laurentien van Oranje en Michelle van Tongerloo. Foto's door Nathalie Brugman.

Livestock farming | Marianne Thieme

“Voor mij is Marianne het toonbeeld van iemand die de tijd vooruit is en tegen de stroom in durft te gaan vanuit een diepgeworteld geloof dat het de juiste weg is. Om impact te kunnen maken moet je bereid zijn om door te zetten als het tegenzit. ‘Koester het vermogen om hoop te houden’, vond ik een prachtig mantra. Wat ik ook mooi vond is dat ik nu pas echt denk te begrijpen wat haar persoonlijke drijfveer is geweest om de Partij voor de Dieren op te richten. Het ging nooit alleen om de dieren. Het gaat erom dat we niet primair de mens en onze economie centraal stellen, maar dat we verantwoordelijkheid dragen voor het hele ecosysteem waar we deel van uitmaken. Partij voor het Klimaat was wellicht een logischere en veiligere keuze geweest, maar ze koos bewust voor een naam waarvan ze wist dat het zou schuren. Dat dit kwartje nu pas viel tijdens onze Food Impactors Summit, zou je kunnen opvatten als een geval van slechte profilering. Maar met zes zetels in de Tweede Kamer heeft ze het gelijk aan haar zijde.”

Professionele nabijheid | Michelle van Tongerloo

“‘Beschaving lees je af aan hoe je met je kwetsbaarsten omgaat’, begon Michelle haar betoog. En meteen daarna stelde ze de retorische vraag: ‘als je dat weet, hoe beschaafd zijn we dan in Nederland?’ Ter illustratie toonde ze een aantal foto’s van patiënten met verschrikkelijke verwondingen die daarmee gewoon op straat belanden. Wat ze laat zien en de mensen waar ze over vertelt, is hartverscheurend. Dat dit Nederland is, dat vind ik echt heel erg. Het is om je kapot voor te schamen. Het lijkt misschien weinig raakvlak te hebben met onze sector, maar toch vind ik echt dat we hier niet van kunnen wegkijken. Michelle laat zien wat het risico is van systeemdenken. Dat is het ontmenselijken van mensen. Je ziet wat er gebeurt als wij zoiets primairs als de zorg voor de mensen die het het hardst nodig hebben, alleen aan marktwerking overlaten. Dan worden er mensen vermorzeld. We denken vaak dat we vastzitten in een systeem. Wat ik hoop dat dit verhaal teweegbrengt, is dat we als sector gaan nadenken over de weeffouten in ons voedselsysteem. Welke slachtoffers heb je daar? En impliciet stellen we daarmee ook de vraag: schuif je jouw verantwoordelijkheid door, of neem je je verantwoordelijkheid?”

Leren luisteren | Prinses Laurentien van Oranje

“Wat ik meeneem uit het verhaal van prinses Laurentien is dat we problemen niet top-down kunnen oplossen. Je moet in gesprek gaan met degene waar het over gaat. Het systeemdenken gijzelt ons, het maakt ons inflexibel. Professionele nabijheid betekent dat je oog hebt voor het individu en mensen dus niet tot nummertjes reduceert. We moeten emotioneel betrokken durven zijn. En we moeten diep leren luisteren. Die vaardigheid lijken we verloren te zijn. Sterker nog, volgens prinses Laurentien zijn we geneigd om problemen voor mensen op te lossen die ze niet als zodanig ervaren en laten we na om te vragen naar de echte problemen. Zoals bijvoorbeeld in de toeslagenaffaire, waarbij zij zich persoonlijk hard maakt voor een andere aanpak. We moeten open vragen durven stellen: Wat heb jij nodig? En vervolgens moeten we willen luisteren naar het antwoord en daarop actie ondernemen.”